Minęło tyle lat.

trochę sentymentalny, przynajmniej dla mnie post. Mianowicie dziś o przyjaźni.... O tej prawdziwej, wieloletniej, ale i o tej która zaczęła się szybko i niespodziewanie. 

Jest w moim życiu osoba, którą znam całe życie. Naprawdę :). Znamy się od dziecka, jedna szkoła, potem urwany kontakt przez moją wyprowadzkę, no i odnowienie znajomości, a co za tym idzie przyjaźni, gdy zaczął się okres naboru do gimnazjum. I tak już nieprzerwanie idzie 7 rok przyjaźni. 

Wiem, że mogę na nią liczyć w każdej chwili, wiem, że często ma żal, że gdy coś się dzieje to nie odzywam się do niej jako pierwszej. Wiem, że wie o mnie więcej niż mój własny facet i wiem, że w niektórych sytuacjach jest mi bliższa niż siostra.  I chyba właśnie na tym polega ta prawdziwa moim zdaniem przyjaźń. Ta kłóceniu się i godzeniu, na śmiechu i płaczu, na bliskości i oddalaniu się od siebie. Na wspólnych rozmowach o zagadkach życia i całkowitych dwugodzinnych głupawkach od których często nie możemy się powstrzymać. Na tym, żeby czuć się u drugiej osoby w domu jak u siebie. Gdy jej rodzina traktuje mnie jak członka rodziny ,a ja traktuje tak samo ich. Gdy rozumiemy się bez słów, a w chwilach zwątpienia to ona kopie mnie w dupę i pomaga się pozbierać w jedną całość. 

Wiem, że prawdopodobnie tego nigdy nie przeczytasz Luś, ale dziękuje Ci, że pomimo różnych zdań, braku czasu w dzisiejszym świecie i natłoku zadań mam świadomość tego, że jesteś przy mnie i wspierasz jak tylko potrafisz. 

Drugą taką osobą w moim życiu, jest moja druga przyjaciółka, która też wie o mnie tyle, że gdyby przyszło Nam zerwać znajomość i przyjaźń musiałabym ją zabić, bo zbyt wiele wie o mnie i moim życiu :) 

Poznałyśmy się w technikum, i szczerze Wam mówię, że nie uwierzyłabym za nic na świecie gdyby ktoś 4 lata temu powiedział mi, że w obecnej chwili będziemy wiedziały o sobie tyle ile wiemy, i będziemy spędzały ze sobą dużo za dużo czasu, ale pomimo małych nieporozumień i sprzeczek na różne tematy wiem, że na nią też mogę liczyć. Wiem, że nawet gdy nie będzie wiedziała jak mi pomóc albo jak mnie pocieszyć, wysłucha i pomilczy gdy będę tego potrzebować. Wspieramy się nawzajem i razem odpierdzielamy. Żyjemy szybko i intensywnie, ale gdy trzeba wiemy, że trzeba się ogarnąć i przyłożyć bo konsekwencje mogą być opłakane. 

Często rozumiemy się bez słów albo porozumiewamy słowami, których inni nie mogą rozszyfrować. Uwielbiam spędzać z Nią czas, gdy siedzimy i płaczemy ze śmiechu, albo gdy siedzimy i płaczemy nad życiem. Jesteśmy w szczęściu i smutku. I to dzięki Niej zaczęłam pokonywać swoje własne ograniczenia. Mówiłam Ci już nie raz, że Cię kocham i uwielbiam gdy gadasz wszędzie do obcych ludzi <3 :D 

I wiem, że może kiedyś to przeczytasz Hera :D (ksywka) , ale to naprawdę dużo dla mnie Miś, że gdy było źle i nie było nikogo nie zawiodłaś mnie i wysłuchałaś mnie na tym głupich skype albo fejsie. 

Są w moim życiu przyjaciele, z którymi straciłam kontakt, nie znaczy to jednak, że o Was zapomniałam. Jestem ciekawa tego, jak teraz wygląda Wasze życie, gdy nie utrzymujemy już kontaktu, jak się zmieniliście Wy i Wasz tok myślenia. I pomimo tego wszystkiego co teraz się dzieję, dziękuje Wam za wtedy, gdy byliście przy mnie i za tą pamieć o Was teraz. I tu mogę podziękować Beatce, że odezwała się dwa dni temu i pomimo tego, że czułam się źle, wyciągnęłaś mnie do siebie na noc, napiłyśmy się wina i po kilku latach niewidzenia się, spotkałyśmy się i spędziłyśmy naprawdę świetny wieczór i noc. 

Taka moja osobista nauka życia, jeśli chodzi o przyjaźń, warto pielęgnować znajomości, bo nie wiemy kiedy przerodzi się w przyjaźń. A druga to taka, że o prawdziwą przyjaźń nie trzeba walczyć, bo przetrwa wszystko tak samo jak miłość, o fałszywą po prostu nie warto. 

To by było chyba na tyle. A Wy? Macie takich prawdziwych, oddanych przy sobie przyjaciół?